Ben sevmesini bilmiyorum herhalde; kimi sevdiysem bana düşman oldu.
Zeytin gitti. Amaçsız, sebepsiz, nedensiz, sadece gitti.Gerçi sebepli ya da sebepsiz ne fark eder ki? Bende anlamadım nasıl oldu. Yani neden diye soramadım. Dediğim tek şey "sen bilirsin" oldu. Zaten araya bir kere soğukluk girdi mi eskisi gibi olmuyor hiçbir şey. Aslında anlıyor insan yavaş yavaş ayrılık vaktinin geldiğini. İstediğin kadar anla, yine de umut ediyorsun kurtarırım diye. İnsana "yürümüyor" lafıyla terk edilmek çok koyuyor. "Koşalım, uçalım yapalım bir şeyler ehe ehe"diyemiyorsun tabii. Yalnızlığı çok sevsem de bir boşluk oluştu o gidince içimde. Böyle kocaman bir boşluk. Neyle doldururum, dolar mı, boşluk beni yutar mı bilmem. Severken bokunu çıkarıyorum sanırım ben, fazla seviyorum. Sonra da böyle kalıyorum. Neyse uzatmaya gerek yok Düzene giren her şey tekrar bozuluyor. Zaten her şey boktan gidiyordu, zeytin de giderek eşlik etti.
2 yorum:
Bilirim o duyguyu. Malesef ben de senin gibi insani fazla seviyorum. En gereksiz kisiye bile fazla deger veriyorum. Bu "yurumeyecek" lafi gercekten fena koyar insana. Herhalde bu lafi 5 kere falan duydum ve 5 inde de bunalima girdim. Cunku bunu soyleyen o 5 kisiyi cok sevmistim,yani cok sevdigimi saniyordum. Mutlu bir iliskim olunca hayatim da duzene giriyordu cunku herseyi mutlu mutlu yapiyordum. Ama o "yurumeyecek" lafini duyunca tum hayatimin duzeni gidiyordu. Sadece tek bir kelime butun hayatimin icine siciyordu.
Çoğu zaman yaşadığım şey. Helal bize hep herkesi kendimiz gibi sanıyoruz. Öyle safız ki..
Yorum Gönder