Bazen büyük hayal kırıklıkları , kavgalar sonucu geriye kalan tek şey bir avuç sessizliktir.Bende dün geçirdiğim tatsız bir olay sonrası geriye kalan bir avuç sessizliği tatmış oldum.Uykusuz geçen bir geceden sonra sabah kafamda uyku gözlükleri ,ayağımdaki tavşanlı terlikleri süre süre balkona çıktım.Derin bir nefes aldım.Sonra buz gibi suyla donana kadar yüzümü yıkadım ve kitap okumaya başladım.Hani bazen konuşmak istersinizde sesiniz çok titrer konuşamazsınız.İşte bende konuşmak istedim ama konuşamadım.Kitaptaki her karakterin yerine kendimi koydum ama ben hangi hikayenin yolcusuyum bulamadım.Sonrası derin bir sorgulama zaten.Nerde hata yaptım , pişmanmıyım , kötümüyüm gibi yüzleşmeler.İnsan kendinle yüzleşirken yalan söyler mi hiç ? Ben söylemek zorunda kaldım.Anladım ki büyük bir fırtına yaşamamak için rüzgarı estiren insana çok değer vermeyeceksin.Çok değer vermeyeceksin ki hortumlara kapılıp gitmeyesin..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder