Bir kız vardı ve kendine göre dertleri. Cesurdu ama aynı zamanda korkak. Ölümden korkmazdı bağlanmaktan korktuğu kadar. Herkes onu güçlü görse de o kendine "bağlanmaktan korkan kız" derdi. Bu korkusu yüzünden sevmezdi kimseyi. Dünyanın en yakışıklı adamı gelse dönüp bakmam derdi, sevemeyeceğine bu kadar inanırdı. Üzülmezdi, öyle en ufak şeyde süzülmezdi o yaşlar yanaklarından. Sonra karşısına bir çocuk çıkardı hayat. "Sen misin sevemem diyen" dedi. Bağlanmaktan korkan kız aşık oldu. Yine de evet diyemedi çocuğa. Duygularını bastırarak sevdi, en saf haliyle sevdi. Sonra bağlanma korkusunu yenmek için adım atmalıyım diye düşündü, evet dedi , bende seni seviyorum. Fakat çocuk kızdan soğudu, kızın tüm sevgisine rağmen onu bıraktı. Kız bekledi, çok bekledi, aylarca bekledi. Beklediği süre içinde bir defter aldı eline, hep saat duygularını akıttı içine, her saat göz yaşlarını döktü üstüne. Tam unuttum derken çıkardı yerinden tozlu defteri, aldı eline kalemini son satırlarını yazdı.
"Senle yürümek güzeldi, seninle yaşadığım ilkler güzeldi, içimdeki tüm sevgiyi sana vermek güzeldi, gözlerin ve bana bakışın güzeldi, sana sarılamasam da sarıldığımı düşünmek güzeldi, gerçekleşmeyeceğini bile bile senle ilgili hayaller kurmak güzeldi ama bitti. Her güzel şey gibi bununda sonu geldi. Niye diye düşündüm hep. Daha sana sarılamamıştım ki, kokunu içeme çekememiştim. Geleceğe dönük bir planım bile gerçek olmamıştı daha. Ama bitti. Sondu. Nasıl bu deftere yazdığım son satırlarsa, sana duyduğum son sevgiydi.Kendine iyi bak. Seni sevmek güzeldi.."
Ve kapadı kapağı sevdiği çocuğun kalbi kadar sert olan defterin kapağını, bu sevgiyi de bitirdim burada diye düşündü, bir iki damla göz yaşı süzüldü yanağından. Ağlamak güzeldi..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder