20 Kasım 2012 Salı

Nefes aldım, nefes verdim. Burdayım!



Yazının Şarkısı

" Ne ara geldik bilmem bu duruma. Oysa ne güzeldi her şey, masal gibi. Şimdi kötü sona yaklaşan bir masal bizimkisi. Seni beklemek, seninle ıslanmak için yağmur yağsın istemek. Uyuştu artık sol tarafım. Senin hissizliğinden olsa gerek. 'Gözlerime bak görmüyor musun seni sevdiğimi' diyordun. Şimdi sevgi yok hiç gözlerinde. Ne yaptım peki sana? Bu kadar mı kötü bir insandım ben? Bu kadar mı soğudun benden? 'Seni hep mutlu edeceğim' ile başlayan ilişkiler niye mutsuzlukla bitme noktasına geliyor? Bazen diyorum ki; sanırım insanlara fazla değer veriyorum. Konuşmak istiyorum ama boğazıma düğümleniyor. Oynayınca biraz taşlar, akıyor yaşlar. Yine de bekliyorum işte, dönersin diye eskiye. Bir şey olacağı yok ama.. İnsan bekliyor, bekliyor işte.."

Zeytine çok kırıldığım bir anda yazmışım bunu meşhur defterime. Tarih bile atmamışım, ciddi ciddi moralim bozukmuş. "İnsan bekliyor, bekliyor işte" yazmışım başlık olarak. Sorunların ilerleye bileceğini anlayıp yazmışım. Zaten kim anlamaz ki ilişkisinin çıkmaza girdiğini? Kim düzeltmeyi denemez ki? Gün itibariyle ayrılmış bulunuyoruz biz. "Neden?" sorusuna verecek cevabım olsa kendim yetinirim o cevapla. Belli bir neden yok yani. Ben kendimi dengesiz sanardım. Ama 1 dakika önce sarılıp "seni çok seviyorum aşkım" diyen insanın 1 dakika sonra sevip sevmediğinden emin olamadığını anlayıncaya kadar. Üzülmedim. Önceki yazıda da demişim "uyuştu artık sol tarafım". Yani belirgin hislerle yaşamıyorum hiçbir şeyi. Öyle çok mutlu olup çok üzülmüyorum. Zaten suçsuz olunca vicdanım rahat oluyor. Herkes kendi bilir. Ben bir şey kaybetmem.

Neyse Zeytin konusunu şöyle bir kapatıp birkaç gelişme daha verip sonlandırayım canlarım yazıyı.
Küs olduğum bir arkadaşım vardı Elif adı. Onla barıştım, blog'tan sonra içimi dökeceğim sayılı insanlardan. Sonra "değişiklik, değişiklik"  diye yırtınırken aklıma bir fikir geldi sonunda. Mektup arkadaşı buldum. Şimdilik tek sorun "ingilizce" konuşmamız. Yani insanın ana dili olmayınca duygularını nasıl anlatacağını sapıtıyor. Öyle mektup arkadaşı olmak isteyen falan varsa olabiliriz yanii. Tabi önce güvenimi kazanması lazım biraz. Neyse, bugün okulda taklaya geldim birde. Ayağımı içe doğru burktum. Buz falan koyduk ama acısı var yine de. Hafif sendeleyerek yürüyorum. Son gelişmeyi de verip gidiyorum (YALAN SÖYLEDİ, GİDEMEDİ). Geometriden 82 aldım a dostlar. Beni uzun zamandır en çok mutlu eden şey bu sanırsam. Sene başından beri geometriye dair bir bok dinlemeyen-çalışmayan-bilmeyen ben bir gecelik çalışma ile nasıl 82 kaptım bilmiyorum. Aferin kız Hande!


Not: 2 gün sonra barıştık biz. Ahana yazayım buraya da aklınızda bulunsun :P

4 yorum:

Pembe Kereste dedi ki...

Bir gecelik çalışmayla çok güzel bi not tebrikleer :D

Adsız dedi ki...

ilk başta yazdığın şeye hayran kaldım. Ne güzel demişsin :) Geometriden 82 almana sevindim. Ayağın da umarım çok acımıyordur.

Hande dedi ki...

Pembe Kereste; Teşekkürler canım :D

Nisa C. ; Çok duygusal bir anım da yazmıştım beğenmene çok sevindim. Ayağım konusuna gelirsek, biraz sendeliyorum. Yorumun için teşekkürlerrr :)

Lavinya dedi ki...

82 mi?! BİZİM BURALARDA O NOTLAR PEK GÖRÜLMEZ :o
barışmanıza çok sevindim!! :) sol tarafa biraz kan gitsin de uyuşukluğu geçsin bu barışmayla :P -ay kendim tiksindim yazarken :D-
ben rockunzelle mektup arkadaşıyım! çohoş bir şeey :) seninle de yakın arkadaş olup mektuplaşmak çok isterim :) :D