Yaşadıklarıma üzüleyim mi güleyim mi bilmiyorum gerçekten. Bir yandan gülüyorum bir yandan üzülüyorum. Yeni bir çocukla tanıştım: İlik. Arkadaşıma tarif ederken ilik gibi çocuk valla diyordum. İşte ben bu çocuğun tipini çok beğeniyorum güya ama gerçekte görmedim hiç her şey fotoğraflardan. Normalde özle tipi çok kafama dert etmezdim, yanı bildiğiniz gibi sevgili falanda istemiyordum. Sonra ben bu çocuğun gerçekten bok gibi bir çocuk olduğunu gördüm. Fotoğrafla alakası yok ya. Bildiğin amatör korku filmlerinden fırlamış gibi. Çocuğu anlattığım en yakın arkadaşımla aramızda ki muhabbet böyle oldu:
(yine H ben ve B en yakın arkadaşım)
H: Panpa yaşam sevincim kalmadı amk. Birde "yakışıklı mıyım?" diyor. G*tüme benziyorsun da diyemiyorum.
B: Hahahaha n'oldu "ilik gibi çocuk" diyordun çocuğu görünce korkudan iliklerin çekildi di mi?haha
H: Yok ben elimi ayağımı çekiyorum tamam hayattan soğudum amk
Yanı bu mutlulukta g*tümüzde patladı. Tüm sene boyunca armudun sapı üzümün çöpü derken bir kişiyle çıktım, yazı da boş geçireceğim anladım bunu. Zaten her geleni reddetmeye başladım alışkanlık oldu artık. Ama bu son olaydan çok ders çıkardım. Öyle mutlu çiftlere özenip "benim de sevgilim olsun" diye yırtınmayacakmışız. Sevgi,aşk,hoşlanmak bana uzak kelimelermiş.
Aşkın arananı değil, çat diye karşına çıkanı makbulmüş.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder